مبارزان فتنه| مقداد؛ مردی با قلبی به استحکام تکه های آهن

اگر می خواهی کسی را بشناسی که هیچ گونه خلل و شکی در دل او راه نیافت، او مقداد است، قلب او هم چون تکه های آهن، محکم و خلل ناپذیر بود.

- خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: پیامبر (ص) چشم هایش را از دنیا فرو بست و علی (ع) را، امیرالمومنین را، در آستانه ی دردی جان کاه و چشم های ناخلفی که بیشرمانه خیره به راهِ قدرت بود تنها گذاشت.

او داغ دار رسول الله بود و آن ها تشنه ی مقام خلافتی که در روز غدیر، دست بیعتش را به سوی صاحب آن دراز کرده بودند و حالا در طمع اش، ماجرای شورای ثقیفه را راه انداخته بودند و دور هم جمع شده بودند تا پیش از خشک شدن تربت مزار پیامبر و عرق علی (ع) از تکفین و تدفین، انکارش کنند! امیرالمومنین حزن آلود و با پشتی خمیده در کوچه های دلگیر مدینه از به خاک سپردن برادرش محمد (ع) بازگشته بود و شیوخی که روزگاری در خط مقدم جهاد بودند با محاسنی سپید برای انتخاب خلیفه ای جز آن که پیامبر امت انتخاب کرده بود، چرتکه می انداختند.

چرا؟ چون فتنه خودش را از میان عمامه ی نفاق خودی ها بیرون کشیده بود و بر محاسنشان می چکید تا صورت هایشان را با ادعای اصلاح امور مسلمین بزک کند.

اما در برابر هجوم جریان های سیاسی و حزب بندی هایی اصل و نسب دار و پر ادعا که می خواست علی (ع) تنها بماند، چهار مرد آنچنان کوهانه! ایستادند که هیچ نَفَس شیطان و باد فتنه ای نتوانست